روزگار و پهنه دشت و صحنه کوهسار در مهرورزی با رهگذران یکسان نیست . گاهی در اثر رحمت سینه سنگی متواضعانه می
شکافد و آب زلال چشمه ای خنک و گوارا مثل غنچه از دل آن می شکفدو در تن خسته رهگذران جاری می گردد تا کام کشتزار
جگر سوختگان سیزاب شود.. و گاهی دست خسته و تن رنجور رهگذری و همت سوخته دلی آستین مهر بالا زده و به امید آب
پهنه دشت را می شکافد. دستی مردانه و پینه بسته دشت را می کاود تا از دل خاک و در -
اعماق سردش آبی بجوشد تا جان عطش ناک دشت را سیراب کند و هم کام ترک خورده رهگذران را تر نموده و خود نیز
جرعه ای بنوشد.تشنگان دنیای معرفت و جگر سوختگان بیابان اخلاق این چنین هستند.گاهی بر سر چشمه معرفت یار نشسته
و سیراب می شوند و گاهی از سوز عطش و تشنگی کام برای جرعه ای آب دست از طلب بر نمیدارند .این چه سوداییست؟ -
کودکیم با ذوق و شوق ساختن آدم برفیها گذشت.
همه آدم برفیهایی را که ساختم دوست داشتم.
اما از ساختن و داشتن و آب شدنشان بیم داشتم.
حالا که بزرگ شده ام،آدمهای حقیقی را دوست دارم.
بی آنکه دلواپس آب شدن و نداشتنشان باشم.
چونکه ساختن و داشتن و نداشتن را به خوبی آموخته ام.
حالا که بر قله کوه ، روی نیمکت ،جلوی کلبه چوبی ام نشسته ام
می دانم که دلم خورشید عشق است و بر جان عاشقشان می تابد .
